Bu farkın gücünü açıklarken insanların durumuyla karşılaştırmanın uygun olup olmadığını gerçekten bilmiyorum. Eski insanlar aslında bunu yapmayı alışkanlık edinmişlerdi ama aynı zamanda da buldukları benzetmelerin çok yetersiz olduğunu da kabul ediyorlardı. Bu nedenle burada gözü kara davranmaktan çekiniyorum: Bir şey uygun olmayan bir şekilde açıklanırsa ya kötü bir iftiraya ya da bilgisizi yanıltmaya yol açabilir. Yine de, Kutsal Yazı’da açıklandığını gördüğümüz farkı gizlemek uygun değildir. O da şudur: Eylemin başlangıcı, her şeyin kaynağı ve pınarı olmak Baba’ya ve bilgelik, sağgörü, her şeyin mayasındaki düzen de Oğul’a atfedilir ama bu eylemin gücü ve yeterliliği Kutsal Ruh’la bağdaştırılır. Aslında Baba’nın öncesizliği ve sonsuzluğu Oğul’un ve Ruh’un öncesizliği ve sonsuzluğudur. Yine de Tanrı, bilgeliği ve gücü olmadan asla var olamaz ve sonsuzlukta önce ya da sonra aramamamız gerekir. Bu nedenle önce Baba, sonra da O’ndan gelen Oğul, en sonunda da ikisinden gelen Ruh düşünüldüğünde, bir düzen olduğunu görmek anlamsız ya da gereksiz değildir. Her insanın zihni önce Baba’yı, sonra O’ndan gelen bilgeliği, son olarak da planındaki kararlarını uyguladığı gücü düşünme eğilimindedir. Bu nedenle Oğul’un sadece Baba’dan, Ruh’un aynı zamanda Baba’yla Oğul’dan geldiği söylenmektedir. Bu, birçok ayette görülür ama hiçbir yerde Romalılar 8. Bölüm’deki kadar net değildir. Burada fark gözetilmeden Ruh’a kimi kez Mesih’in Ruh’u [9. a.], kimi kez de Mesih’i ölümden diriltenin Ruh’u [11. a.] denir -ve bunun gerekçesi yok değildir. Petrus, peygamberlerin Mesih’in
Ruhu’yla peygamberlik ettiklerine tanıklık etmektedir [2Pe. 1:21; Krş. 1Pe. 1:11]. Hatta Kutsal Yazı bunun Baba Tanrı’nın Ruh’u olduğunu sık sık öğretir.
John CALVIN
Yorum Ekle